Rap; mijn bekentenis
Rapmuziek en ondergetekende hebben altijd al een wat aparte relatie gehad. Zo’n twintig jaar terug veinsde ik er fysiek onpasselijk van te worden, tegenwoordig vind ik het een van de coolste muziekstromingen die je kunt beluisteren. Daar komt echter wel iets lulligs bij kijken waar ik mij enigszins voor schaam: ik houd namelijk helemaal niet van de “standaard” rapmuziek…
Ik heb het afgelopen week weer een keer geprobeerd: op Spotify kun je namelijk allerlei playlists vinden die een bepaald genre beslaan. Ik waag mij dan ook regelmatig aan hiphop-of rapplaylists maar dat verloopt bijna altijd op dezelfde manier: wild zappend om uiteindelijk toch maar weer iets anders te gaan beluisteren. De reden is een simpele: ik kan absoluut niet tegen machogedrag, misogynie of het vereren van stompzinnig materialisme.
Ik kick op creatief woordgebruik; op een fantastische “flow” die een eenvoudige beat naar een veel hoger platform weet te tillen. Ik word oprecht blij van iemand die met passie een prachtig dichterlijke tekst brengt. Maar als die tekst over het neuken van zoveel mogelijk “bitches”, de lengte van je penis of het wezenloos smijten met geld gaat, dan krijg ik daar een hele onaangename smaak van in mijn mond. Dan hoeft het van mij eigenlijk al niet meer.
Het kan mij totaal niet boeien hoe het seksleven van een rapper eruit ziet. En dat je ’s avonds met je homies in een of andere feesttent flessen vol peperdure champagne achterover staat te slaan, dat interesseert me ook geen reet. Vrouwen zijn daarbij ook gewoon mensen, beste rappers dezer planeet; van die intens denigrerende machobagger is voor zover ik kan herleiden nog nooit iemand beter geworden. Doe toch eens lief en respectvol, dat kan die globale samenleving van ons ondertussen best wel gebruiken.
En dan is er ook nog dat tergende stilistische dingetje dat telkens weer de kop op lijkt te steken… In 1998 bracht de Amerikaanse zangeres Cher een nummer uit dat “Believe” heette. In dit liedje speelde een effect genaamd “auto-tune” een zeer prominente rol. Een kleine twintig jaar later blijkt de rapscene er helaas nog steeds fan van te zijn want in zo’n vijfennegentig procent van de recente gevallen die ik beluisterd heb, wordt de zang van de uitvoerende artiest door deze plugin heen gehaald. Waardoor de rapper klinkt als een onmenselijke robot. Die uiteindelijk nog steeds niet kan zingen.
Eerst dacht ik dat dit vooral een trekje van de Amerikaanse rapartiesten was maar toen ik besloot om te schakelen naar een playlist met Nederlandstalige rappers, moest ik die conclusie laten varen. Ook Nederlandstalige artiesten bezondigen aan het veelvuldig inzetten van deze wanstaltige techniek en je moet flink zoeken wil je niet continu met dat hersenverweekte standaardtrucje om je oren geslagen worden.
En dus luister ik uiteindelijk vooral naar muziek van acts zoals Opgezwolle, Fresku, De Likt en Reazun. Muziek met teksten waar ik iets mee kan. Muziek waardoor ik niet – overweldigd door een gevoel van plaatsvervangende schaamte – snel doorzap naar het volgende liedje. Muziek waaruit voor mij vakmanschap spreekt. Muziek met een boodschap of in ieder geval een insteek die vrouwenhaat, massaconsumentisme en eeuwige zelfpijperij niet verheerlijkt.
Concluderend: ik ben gek op rapmuziek. Maar zou er bepaald geen tegenstander van zijn als veel van de vaandeldragers van deze muzieksoort eens zouden kappen met het in stand houden van primatengedrag waar echt niemand iets mee opschiet. Laat ons dan ook fanatiek duimen dat 2016 deze mensen wat verhelderde inzichten gaat bezorgen.
Mooi gezegd!